zgubiłam się pomiędzy palcami
pływającymi po klawiaturze fortepianu
zatraciłam zmysły w dźwiękach poezji
kilka taktów samotnych nut
i ja samotna wśród nich
na zaparowanej szybie napisałam oddechem
poemat dla ciebie
spłynął wraz z promieniem słońca
wraz z pierwszym niewymuszonym uśmiechem
i ciebie też już nie ma
wiatr rozwiał kartki
fortepian przestał grać
odszedłeś
a ja odnalazłam siebie
a tej nocy przytuliłam księżyc
upadłam chłonę własne łzy
zamykam oczy nie czuję nic
nie ma cię już
jesteś dziwakiem wiesz?
zobacz nie ma już miłości
moje studnie już wyschły
nie ma zrozumienia
zabrałeś je ode mnie wyrwałeś z rąk
wyjąłeś z ust słowa pożegnania
jest dobrze
przecież wiesz
a niebo?
niebo też płacze
kwaśne łzy spływają
po szklanych policzkach
pustka
wieczne pióro
staruszka w chustce na głowie
pędzel malarza
podmuch wiatru
kropla deszczu
ziarenko piasku
gorąca miłość
kot śpiący na kolanach
serial komediowy
dzieci bawiące się na podwórku
promień słońca
plusk wody
lodówka turystyczna
pustka
wszędzie