a jeszcze tak niedawno tryskałam lekkością
wśród kłębów purpurowego półmroku
nie istniał smutek
byłam głupia dziecinna naiwna
mówili prawdę i ból tak wielki że brak już sił na uśmiech
oczy i tak zaszklone
już nie mam żadnych złudzeń
nie ma cię dla mnie
nie chcę twego głosu
nie chcę jej dłoni w twojej dłoni
a zresztą róbcie co chcecie
w końcu ty nadal tkwisz
w błogiej nieświadomości
a kiedy pragnę usiąść w ciszy
zagłuszają mnie myśli o tobie
a za oknem wszystko jest takie nijakie
czarno-białe drzewa bloki wspomnienia
tak często o tobie myślę
nawet pomiędzy każdym oddechem
a nie pamiętam już twego uśmiechu twego głosu
chcę zobaczyć cię i usłyszeć
nawet jeśli nie chcesz mnie znać
proszę daj mi szansę
a kiedy oddycham to oddycham tobą
a moje łzy tak pełne goryczy
wciąż tak blisko jesteś i tak daleko
chwyć moją dłoń
zobacz bez ciebie wszystko tak bardzo boli
każda myśl uwiera
niewygodne są wspomnienia
chcę wyłączyć cię ze swego życia ale nie potrafię
może kiedyś przez zupełny przypadek
wpadniemy na siebie w jakimś ślepym zaułku
nie znajdziesz tam wyjścia
we dwoje odnajdziemy się nawet we mgle
zobacz ja już czekam
czy otworzyć ci drzwi?
tysiące myśli do wypowiedzenia
zupełny brak słów
nadzieję na lepsze dni
ściskam mocno w dłoni
tak bardzo się boję
by znów nie zerwała się
ze smyczy zaufania
nie mów że musisz odejść
nie mów że to nie ma sensu
wszystko jest możliwe
gdy świat tak pięknie płacze cierpieniem
zamknij oczy popatrz już nic nie jest takie szare
trzymasz w ręku pędzel
uśmiech twymi farbami
malujesz słońce wodę życie
pomaluj i mnie