nie ma cię
choć jesteś tak blisko
ukryłeś się za skrzydłem motyla
mówią że to szczęście
być tak beznadziejnie głupim
mówią że nie można wtedy
złapać życia za nogi
zasiadłeś za stołem
przykrytym własnym egoizmem
dobrze ci tak
swoje życie trzymasz w garści
moje chowa się za skrzydłem motyla
a dziś jestem feniksem
chciałeś by bolało wiem to
ale nawet nie zdążyłam upaść
chciałam zapomnieć
by wyrwać się z objęć własnej naiwności
udało mi się
i mam jeszcze siłę
i wciąż wierzę
i właśnie na przekór tobie
będzie dobrze
a ja tylko zapłakałam cichutko
gdy umierał motyl
któremu ktoś wyrwał skrzydełka
pamiętasz? ty też chciałeś być motylem
wzbić się w niebo latać marzyć
rozdawałeś uśmiechy nowym dniom
ktoś podciął ci skrzydła
nie będziesz już latać
boli
nie zapłaczę
we włosy wplotłeś dotyk
dłoni swoich aksamitnych
a sny moje bezbarwne
posypałeś cukrem
dziękuję ci
zgubiłam się pomiędzy palcami
pływającymi po klawiaturze fortepianu
zatraciłam zmysły w dźwiękach poezji
kilka taktów samotnych nut
i ja samotna wśród nich
na zaparowanej szybie napisałam oddechem
poemat dla ciebie
spłynął wraz z promieniem słońca
wraz z pierwszym niewymuszonym uśmiechem
i ciebie też już nie ma
wiatr rozwiał kartki
fortepian przestał grać
odszedłeś
a ja odnalazłam siebie